Claude Lorrain en Van Ruisdael · Mar 5, 08:02 PM by Ad van den Ende
Claude Lorrain 1600 – 1682
Hij was van eenvoudige Franse komaf en klom op tot een van de beste landschapsschilders van zijn tijd. Als volwassene bracht hij zijn tijd door in Rome.
Met behulp van klassieke gebouwen en hoge bomen creëert hij diepte. Deze fungeren als coulissen en trekken onze blik de ruimte in.
De Engelse romantische schilder Joseph Turner was een groot bewonderaar van Claude. Hij bewonderde hem zowel om de grandeur die hij aan de landschapskunst verleende als vanwege zijn vermogen om de effecten van het zonlicht in al zijn gevarieerdheid weer te geven.
Zeehaven met ondergaande zon 1639
Over het water zien we subtiele gradaties van kleur en toon.
Vooral in het begin schilderde Claude graag zeehavens.
Landschap met Narcissus en Echo 1644
Narcissus was een heel mooie jongen. De nimf Echo was verliefd op hem, maar hij wees haar af. Als goddelijke straf werd hij verliefd op zijn eigen spiegelbeeld als hij in het water keek, en kwijnde hij weg. Na zijn dood werd een bloem naar hem genoemd. Ook de nimf Echo kwijnde weg, tot alleen haar stem nog overbleef.
Zeehaven met de inscheping van de koningin van Sheba 1648
De koningin van Sheba ging koning Salomo bezoeken, om te zien of hij inderdaad zo wijs was.
De gebouwen zijn een massief kader die het lichte en open gedeelte van het schilderij in evenwicht houdt.
Landschap met de nimf Egeria die rouwt om Numa 1669
Egeria rouwt om haar overleden echtgenoot; nimfen proberen haar te troosten. Dit is een van de mooiste late werken van Claude. Het schilderij heeft een zeer elegische stemming.
Landschap met Ascanius die het hert van Silvia neerschiet 1682
Ascanius, de zoon van Aeneas, doodt het troeteldier van Silvia; dat veroorzaakt een oorlog. Dit is het laatste schilderij van Claude. Hij was tachtig, maar toch heeft dit werk een hoog niveau. De sfeer van dit werk is melancholisch.
Jacob van Ruisdael 1628/29 – 1682
“Een helder denkende kunstenaar met pure gevoelens, die ons genot schenkt, les geeft, verfrist en animeert ….” Goethe
Hij was de belangrijkste landschapsschilder aan het einde van de 17e eeuw. Hij ging zeer waarschijnlijk in de leer bij zijn oom
Salomon van Ruysdael
maar hij liet al snel diens ingetogen stijl achter zich en ontwikkelde een zeer dramatische aanpak.
De kleine figuren zijn bedoeld om het schilderij te verlevendigen en duidelijk te maken hoe hoog de eik is. Ze zijn geschilderd door zijn vriend Nicolaes Berchem. Deze vorm van samenwerking was in die tijd gebruikelijk.
De Joodse Begraafplaats (jaren 50 van de 17e eeuw)
In dit schilderij roept Van Ruisdael een intens tragisch gevoel op.
De meeste schilders concentreerden zich op één onderwerp. Van Ruisdael schilderde heel verschillende onderwerpen. Van wilde zeeën zijn ongeveer 30
schilderijen van zijn hand bekend.
Twee watermolens en een open sluis (begin jaren 50 van de 17e eeuw)
De schuimende stortvloeden van het water wist Van Ruisdael op een schitterende manier weer te geven.
De molen bij Wijk bij Duurstede (ca 1670)
Van Ruisdaal laat in dit imposante schilderij de sterkte en macht van de windmolen zien.
Een waterval ca 1660 ?
In 1656 verhuisde Van Ruisdael naar Amsterdam. Hij begon toen watervallen te schilderen, vaak heel wilde watervallen. Deze heeft een redelijk rustig karakter.
Winterlandschap (jaren 60 van de 17e eeuw)
Van Ruisdael schilderde geen pittoresk winterlandschap maar een gure winterdag met dreigende wolken.
Gezicht op Haarlem met de bleekvelden (1670 – 1675)
Toen hij ouder werd ging Van Ruisdael vaker panoramische gezichten schilderen.
Arbeiders hadden stroken linnen in het bronwater van de duinen doorweekt en legden ze dan te drogen.
In de kerk op de achtergrond ligt Van Ruisdael begraven.
Verdorde iep met een gezicht op Egmond aan Zee 1648
OP de voorgrond zien we een zeer gedetailleerde studie van een verdorde Iep. De dominante voorgrond geeft een sterk ruimtelijk effect. Het zorgvuldig belichte pad zorgt voor een link tussen voor- en achtergrond.
Op dit artikel kan niet gereageerd worden.