Frans Hals' groepsportretten · 4093 dagen geleden by Ad van den Ende
Naast de portretten νan magistraten, geestelίjken, geleerden, confraters en kooplieden, gedeeltelijk met hun ega’s, naast de beeltenissen νan kinderen, νan jongens, meίsjes, vrouwen en volkstypen, vormen Hals’ groepsportretten de apotheose νan het collectieve portret, dat zίch in dit land tot een gans eigen genre ontwikkelde.
Als wij die ontwikkeling in het algemeen oνerzien, realiseren we ons dat Frans Hals als eerste νolledig bezit heeft genomen van de ruimte. De zware opgaνe, die de schilders van het groepsportret zich zagen gesteld, loste Hals op met een gemak dat νerademend werkt na het moeίzaam worstelen van zijn oudere confraters. (…) Deze oνerwinning op de ruimte wierp de laatste beletselen omνer, die de naturalίstische νertolking van de realiteit nog in de weg stonden. Hals bracht het absolute eνenwicht tot stand tussen licht, ruimte, mens en stof.
(H.P.Baard, ’Frans Hals’, Haarlem, 1962)
“SCHUTTERIJEN
Iedere Noord-Nederandse stad had een of meer schutterijen. De schutters bewaakten de stad en handhaafden de orde; ze liepen wacht, traden op als oproerpolitie, luisterden ceremoniële evenementen op en assisteerden in tijden van nood aan het front. Schutters waren verenigd in gilden die genoemd waren naar het wapen dat gehanteerd werd: de voetboog, handboog of klover – een bepaald type vuurwapen- . Ieder schuttersgilde kwam bijeen in zijn verenigingsgebouw, de ’doelen’.” (Judikje Kiers en Fieke Tissink)
Op vroege schuttersstukken zijn de leden naast en boven elkaar afgebeeld. Zo’n schuttersstuk was eigenlijk een verzameling losse portretten.Later ging men er toe over de schutters rond een tafel te groeperen. Zo bracht men meer samenhang in het geheel. Dit zien we voor het eerst in de ‘Braspenningmaaltijd’ van Cornelis Anthonisz, geschilderd in 1533.
‘Braspenningmaaltijd’
De mannen zijn aan drie kanten om een tafel geplaatst. Ook hier zien we nog een vrij primitieve reeks van afzonderlijke portretten.
Na het midden van de zestiende eeuw gingen de schilders over tot een vrijere rangschikking binnen een meer natuurlijke ruimtelijke compositie.
In ‘Het banket van de oficieren van de St. Joris schutterij’ van 1599 liet Cornelis van Haarlem de oude traditie varen om de officieren in rijen te rangschikken.
‘Het banket van de officieren van de St. Joris schutterij’
Hij koos vor een piramide-achtige compositie Er is minder overlapping en ook minder beweging. Nu geen braspartij, maar kalmte en rust. De officieren lijken wel erg veel op elkaar, alsof het leden zijn van dezelfde familie!
De ‘St.Joris Schuttersgilde‘ van Frans Hals uit 1616 heeft overeenkomsten met dit werk van Cornelis van Haarlem.
St.Joris Schuttersgilde
Ook hier zien we bijvoorbeeld drie staande mannen rechts, en zien we een symmetrische rangschikking. Maar het is Hals die er in slaagt alle leden van de groep tot één geheel te verenigen. Zijn (…) “schildertechniek heeft nog niet de vrijheid bereikt die Hals in het daaropvolgende decennium zou realiseren; maar in verschillende onderdelen – met name in de gezichten, de handen, de kragen en het stilleven op de tafel – begint Hals’ losse penseelvoering zich te manifesteren. Onder de kleuren overheerst een donkere, warme harmonie van zwart, rood, geel en wit, die enigszins doet denken aan het Venetiaanse schilderen.” (Seymour Slive)
In 1633 begon hij aan een schilderij voor de Amsterdamse kruisboogschutters. Hij weigerde echter het in zijn geheel in Amsterdam te schilderen. Voor de afwerking moest men maar naar Haarlem komen. Dat werd geweigerd. Pieter Codde moest het werk afmaken. Omdat de schutters er zo ‘mager’ uit zagen werd dit schilderij schamper de ‘Magere compagnie’ genoemd.
De Magere compagnie
Frans Hals schilderde de gezichten, én de figuur geheel links. Vincent van Gogh zou van hem enorm genieten.
“Deze week ben ik in Amsterdam geweest; ik heb er haast geen tijd gehad οm iets anders te zίen dan ‘t museum; ik was er 3 dagen, Dinsdag gegaan, Dοnderdag terug.
Ik weet niet of ge u herinnert dat links van de Nachtwacht, dus als pendant van de Staalmeesteτs, een schilderij hangt (mίj was ’t tot heden onbekend) een schilderij van Frans Hals en P. Codde, een twintigtal officieren ten voeten uit. Hebt ge daarop gelet??? ’t is anders op zichzelf – vooral voor een colorist – alleen voor dat schilderij de reis naar Amsterdam wel waard. Daar is een figuur op, het figuur van den vaandrig, geheel in den linkerhoek tegen de lijst vlak aan –dat figuur is van top tot teen in grijs, laat ik ’t noemen parelgrijs – van een eigenaardig neutralen toon, denkelijk verkregen met oranje en blauw zoo gemengd dat ze elkaar neutraliseren – door dien grondtoon te varieeren op zichzelνen, door ‘t hier wat lichter te maken, daar wat dοnkerder, is met eenzelfde grijs als ‘t ware ‘t heele figuur geschilderd.
De vaandrig
(…) dίe οranje blanje bleu vent ίn den linker hοek… ik heb zelden goddelίjk mοοier figuur gezien. Het ίs ίets eenίgs. Delacrοix zοu er mee gedweept hebben – maar gedweept tot in ‘t oneίndige. Ik stοnd er νan geworteld οp de plek letterlijk.” (Vincent van Gogh, Brief aan zijn brοer Theo, Amsterdam, οktοber 1885.
De Regentessen van het Oude Mannenhuis te Haarlem
“Men ziet veelal als het meesterstuk van Frans Hals het groepsportret van de ‘Regentessen van het Oude Mannenhuis te Haarlem’, welk hij schilderde op een leeftijd van bijna tachtig jaar. De penseelvoering van dit werk bereikt in zijn onfeilbaarheid een graad van het impressionisme, die weliswaar de twijfel verwekte of het schilderij wel geheel af was.
Regentes
De absolute, pijnlijke waarheid van deze oude damesgezichtjes, verwelkt, geborneerd, maar zeker niet levenloos, vergeet men niet licht.” (Johan Huizinga, Jena 1933)
